Een nieuwe site: www.tweelingmama.com

Tweelingmama heeft een nieuwe website: www.tweelingmama.com.

Wij hopen je daar terug te zien voor de tweelingmama blogs, gastblogs, musthaves & favorites en mama news. Blijf je ons volgen?
  

Van prematuur tot dreumes

Daar staat het, zwart op wit in mijn agenda: volgende week worden onze meisjes 1 jaar. Stop de tijd! Hoe kan het dat er al een heel jaar voorbij is? Gaat elk jaar zo snel? Ik weet nog dat mensen zeiden (en soms nog steeds zeggen) 'Geniet er maar van, ze zijn zo groot'. In het hele begin denk je dat het allemaal wel mee zal vallen, maar de mensen hebben gelijk: de tijd gaat te snel en Maud en Femm worden al zo groot. Nou ja, groot... ze wegen net 7 kilo en zijn ruim 70 cm lang maar als je bedenkt dat ze bij de geboorte net 40 cm lang waren en Maud 1,5 kg en Femm 1,9 kg wogen, dan zijn ze heeeeel groot geworden! 

Ik neem jullie mee terug in de tijd. 10 november 2014, de geboortedatum van onze twee kleine meisjes die in 1 hand passen. Maud en Femm liggen allebei in de couveuse. Twee meisjes met slangetjes, hartbewaking en lichttherapie. Elke dag samen buidelen, ze zijn zo klein dat ze allebei op mijn buik passen (ze hebben er natuurlijk ook samen in gezeten). Tien dagen lig ik samen met Maud en Femm op een kamer: 1 bed met twee couveuses, later met twee wiegjes. 

Tien dagen leef ik in een soort cocon samen met mijn lieve meisjes en Mark. De wereld buiten gaat aan ons voorbij en het draait om ons viertjes. Maar dan, na tien dagen moet ik het ziekenhuis verlaten zonder Maud en Femm. Wat een emotionele achtbaan! Daar ga ik weer met mijn 'vluchtkoffertje', net als 15 dagen daarvoor. Toen verliet ik een 'leeg' huis en kwam ik met datzelfde koffertje het ziekenhuis binnen. Nu loop ik met mijn koffertje datzelfde 'lege' huis weer binnen. Een lege box, twee lege ledikantjes, lege maxi-cosi's en wat voel ik me ook leeg!
 
Maar ik weet ook: dit is het beste voor de meisjes en over een paar weekjes mogen ze vast mee naar huis. Wanneer weten we dan nog niet maar de meiden doen het goed dus dat kan vast niet lang duren. Ze zijn vast voor Kerst thuis! 

Elke dag rijden we twee keer op en neer naar het ziekenhuis, ik kan steeds niet wachten om weer te gaan. Eind november heb ik weer een gesprek met de kinderartsen en krijg het geweldige bericht: morgen mogen ze mee naar huis! Wow, zo fijn. Ik bel Mark en vertel hem het nieuws maar dan besef ik ook dat morgen al heel snel is. Wat moeten we allemaal nog regelen? We kijken zo uit naar dit moment en dan komt er ineens toch veel op je af. Achteraf gezien was dit natuurlijk pas het begin. 

Welkom thuis! De geboorteslinger hebben we opgehangen en het huis hangt vol met de meest lieve kaartjes. Daar sta je dan, in je woonkamer met twee hele kleine meisjes. Ruim 4 pond en elke 2,5 tot 3 uur een voeding. Nu moeten we het echt zelf gaan doen. Oke, zo gaat dat dus als er geen lieve zusters om je heen zijn om je een handje te helpen. Gelukkig hebben we nog recht op 16 uur kraamhulp en daar ben ik erg blij mee. Want hoe doe je thuis de meisjes in bad, hoe maak je het bedje het beste op en leg je de kruiken er op de juiste manier bij? Veel onzekerheid en Mark moet gewoon werken dus ik ben ook best veel alleen. De kraamhulp schrijft elke dag hoe onze meisjes en mama het doen. Op 1 december 2014 schrijft ze: 'Jippie! Maud, je bent 40 gram gegroeid. Super! Je drinkt ook elke drie uur goed je flesje leeg. Wat een mooi meisje ben je. En Femm,  wat een lief mooi moppie ben je toch. Heel tevreden, alleen is het 's nachts nog even wennen en wil je bij papa en mama slapen. Mama geniet heel erg van haar twee mooie meiden. Het is wel even wennen om allemaal thuis te zijn en ritme te vinden. Maar ze voelt jullie al goed aan en jullie ouders doen het geweldig'. 

De tijd vliegt voorbij... We genieten van Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw. Alles voor de eerste keer: de sneeuw in de winter, de mooie bloemen in de lente, het zwemmen in de zomer en een boswandeling in de herfst. En nu, nu komt de winter weer in zicht. Onze meisjes worden 1 jaar! De geboorteslinger is nu de verjaardagsslinger, de uitnodigingen zijn de deur uit, de taart is besteld en natuurlijk krijgen ze een feestelijke outfit aan. Zo'n eerste verjaardag is toch een enorme mijlpaal (vooral voor de ouders ;). We zijn trots en dankbaar dat het zo goed gaat met Maud en Femm. We weten ook dat het met een premature tweeling anders kan gaan, en natuurlijk hopen we op weer een mooi en gezond levensjaar voor onze lieve meiden! Het mag alleen ietsje minder snel gaan...

Liefs, Wendy
Tweelingmama

Babyshower vs Babypower

Vorig jaar werd ik verrast met een babyshower door lieve vriendinnen en familie. Mijn zus uit Parijs, schoonzusjes, mijn mams, mijn oma van 80 jaar, een vriendin uit Limburg,  basis- en middelbare school vriendinnen, andere 'mama vriendinnen', vriendinnen die ik op mijn werk heb ontmoet... ze waren er allemaal. Op eentje na: mijn vriendinnetje uit Malawi. De afstand is helaas net iets te groot ;) 
4 oktober 2014, een tuin vol lieve mensen. Het was een van de laatste nazomerse dagen en in het zonnetje werd ik overladen met lieve woorden, lekker eten en prachtige cadeaus voor mij en de tweeling. 

Wat ik ook niet wist was dat Mark (mijn vriend) op hetzelfde moment werd verrast met een babypower. Ken je dat? Ik vraag me nog steeds af of een babypower echt bestaat of dat dit een zelf bedacht initiatief is en misschien wel een nieuwe hype voor alle aanstaande papa's? Want dat is het natuurlijk wel, een hype maar een oh zo leuke! Want wat is er mooier dan genieten, lachen, lekker eten, cadeautjes uitpakken en in het zonnetje gezet te worden door de mensen om je heen? Natuurlijk waren er ook tranen, maar ook dat was mooi. Zo moesten de meiden mij in 1 woord omschrijven. Dit varieerde van controlfreak tot liefdevol en van nuchter tot zorgzaam. Een mooie omschrijving was 'Upendo'. Dit betekent 'liefhebben/houden van' in het Swahili, de taal van Kenia. Het land waar mijn hart ligt nadat ik hier verschillende keren ben geweest voor vrijwilligerswerk en als ambassadeur van Doingoood.

Bij de mannen ging het er natuurlijk anders aan toe. In een eetcafe werden babypotjes geproefd en quizvragen beantwoord. Maar ook daar werd een filmpje gedraaid van een goede vriend van Curacao, die er ook niet bij was. Wat erg leuk was, was de 'live verbinding' tussen de mannen en vrouwen via Facetime. Alle mannen moesten namelijk raden wat de omvang van mijn buik was en deze werd dus 'live' opgemeten in de tuin. Ik kan je vertellen: sommigen zaten er (gelukkig) flink naast ;)

Ook kreeg ik een geweldig bonnenboek met daarin allemaal tegoedbonnen. Een idee van en gemaakt door een van mijn beste vriendinnetjes. Ze vertelde: 'Straks met twee kindjes hebben jullie wel extra hulp verdiend. En hoe fijn is het als je straks nog 'sociale' dingen kunt doen? Je hoeft alleen maar je bon in te leveren en het wordt voor je geregeld! Je staat altijd voor anderen klaar en hiermee willen we voor jullie iets betekenen.' Ze had gelijk: ik geniet van het boekje en krijg nog steeds van alles waar ik helemaal blij van word! Zo ook afgelopen vrijdag: staat er ineens een bezorger aan de deur met een heerlijke carpaccio. Had ik nog tegoed uit het

boekje, geregeld door een vriendin. En eerder kreeg ik een mooie bos bloemen en een avondje oppassen cadeau. Wat ik nog meer heb gekregen of nog tegoed heb? Volg Tweelingmama op Facebook en zie elke week een leuk idee voor een bon! 

Nog een paar leuke tips voor een geslaagde babyshower en/of babypower: 

• Maak polaroid foto's met iedereen die aanwezig is.
• Laat iedereen een babyfoto van zichzelf meenemen en laat de aanstaande mama raden.
• Maak cupcakes met als thema 'baby('s) op komst'
  
  Heb jij nog leuke tips? Laat het weten onder het Facebookbericht of op deze blogsite. Handig voor iedereen die een babyshower of babypower organiseert! 

P.S. Het bonnenboek komt bij Paperchase vandaan. Leuk voor liefhebbers van mooie kaarten, papier en boekjes. Mijn vriendin koos dit boekje vanwege de olifantjes. Ik had haar ooit verteld dat mijn babykamer met olifantjes was en dat mijn broertje er zo gek op was (die heeft uiteindelijk mijn olifantenknuffel gekregen). 

Relaxte (tweeling)mama zijn, hoe doe je dat?!

'Relax, je bent een supermoeder! En die andere moeders doen ook maar wat.' Soms heb je het even nodig: een hart onder de riem van een vriendin, je moeder of zus. Toch denk ik regelmatig aan al mijn lieve mama vriendinnen: hoe doen zij het met 1, 2 of 3 kids? Want het is wat hoor: de balans zoeken (en vooral vinden!) tussen man, kinderen, werk en vrienden. Je wilt een goede mama zijn, sociaal blijven, goed werk verrichten en ook nog af en toe een gezellig avondje uit met je partner. Pak de agenda er maar bij! Wanneer ik deze op zondagavond bekijk denk ik altijd: oke, hoe gaan we het deze week allemaal doen? Daar komt bij dat ik op dit moment ook druk ben met solliciteren, wat ook niet echt voor een bepaalde rust zorgt. 

En dan al die 'to do lijstjes'... Ze worden met de dag alleen maar langer! Schrijf ik het niet op dan ben ik het binnen een paar seconden alweer vergeten. Mijn 'goede stel' hersens zijn vermist sinds de geboorte van onze tweeling. Chaos dus en wat fijn dat opa en oma dan regelmatig op de stoep staan om op te passen of een handje te helpen. Want zonder hulp gaat het 's ochtends ongeveer zo: ik stop de was in de machine met een kind onder de arm die net aangekleed is, gillend zet ik haar daarna in de box, waarna ik de ander boven ga halen, wachtend met dikke tranen omdat ze denkt dat mama en zuslief zijn vertrokken, en die ik gauw met een (alweer) volle poepluier verschoon zodat we zo snel mogelijk naar beneden kunnen waar zusje, ondertussen ook huilend, op ons staat te wachten. Zo die zijn beneden, en dan moet de dag nog beginnen! Op zo'n moment is de roze wolk toch echt even buiten gebruik. Met je handen in het haar denk je: morgen is er weer een dag, geen stress. Maar verstand en gevoel zijn toch echt twee verschillende dingen! 

Nu we 11 maanden verder zijn, hebben we wel geleerd om hulp te accepteren en echt waar: het wordt iets makkelijker. De meiden vermaken elkaar, krijgen nog maar 3 flessen op een dag en Femm doet dat al een tijdje helemaal zelf. Ze eten met ons mee (ik hoef het alleen nog te prakken) en ze slapen meestal door. En wanneer oma 's ochtends komt om te helpen dan is hier helemaal een relaxte mama. Want wat is het heerlijk als je allebei een kindje tegelijk kan aankleden, evenveel aandacht kan geven en daarna een lekkere wandeling samen kan maken. Wat een fijn begin van de dag ;) Ik zeg: koester opa's, oma's, ooms en tantes of adopteer er een paar! Wij zijn heel blij met onze lieve opa's, oma's, tantes en ooms: bedankt! Het zorgt hier voor een relaxte mama en papa.

Win win win!
Het handboek Relax mama
We mogen (i.s.m. Uitgeverij Snor) het handboek 'Relax Mama' weggeven! Met in dit boek 101 tips om een relaxte moeder te zijn, te worden en te blijven. Ga naar Tweelingmama Facebookpagina, like onze pagina en laat ons weten waarom opa's, oma's, tantes, ooms of iemand anders zo belangrijk zijn voor jou en je kids! Wij weet ontvang jij binnenkort wel dit leuke boek (t.w.v. € 14,95). Deze actie loopt tot en met 25 oktober 2015.

P.S. Alle schuingedrukte quotes komen uit de Relax mama serie, leuk toch?!

Gastblog 'Tweeling zijn: us against the rest of the world'

Tweelingmoeder zijn is bijzonder en vooral erg leuk, maar hoe is het eigenlijk om zelf tweeling te zijn? Voor deze vraag kan ik aankloppen bij mijn eigen zus. Zij en mijn broer zijn namelijk tweeling. Dit keer een gastblog van Daphne.

Daphne met haar tweelingbroer, 1 jaar oud

Al 27 jaar ben ik een tweeling, of eigenlijk 28 jaar, vanaf het allereerste moment waren mijn broer en ik natuurlijk samen! Geen jij of ik, maar jullie en wij, dat is anders, dat is bijzonder, dat is een tweeling!

Goed, van die eerste momenten kan ik mij natuurlijk niets herinneren, maar ik zal jullie proberen mee te nemen naar die momenten die mij nog vers in het geheugen staan.

Het stapelbed. DE plek waar mijn tweelingbroertje en ik samen een echt team vormden. Ons stapelbed was namelijk jarenlang onze ‘camper’. Wij laadden dat hele onderste bed vol met speelgoed (tot ergernis van onze moeder), uiteraard een eerlijke scheiding tussen het meiden- en jongensspeelgoed, en vanaf het bovenste bed bestuurden wij die immens grote camper. Soms namen wij onze vriendjes en vriendinnetjes mee op avontuur, maar vaak speelden wij samen, het was uiteraard wel onze camper! Mijn tweelingbroertje was de bestuurder en ik de bijrijder, altijd. Ik noem hem mijn (hartstikke bezittelijk voornaamwoord) tweelingbroertje, ik ben immers wel twee minuten ouder hoor! Ik eiste dus ook dat ik als eerste mijn verjaardagscadeau open mocht maken.

Voor het slapengaan bespraken wij alles daar in dat stapelbed, zonder elkaar te zien oefenden we de cijfers en letters van het alfabet. De weken voor Sinterklaasavond bladerden wij samen het speelgoedboek door. Wat was ons droomcadeau? Zijn grootste dromen waren een tractor en later een Gameboy, mijn droom was Babyborn. Eigenlijk kan ik mij nog beter zijn dromen dan mijn eigen dromen herinneren, nog zoiets geks aan een tweeling zijn.

Naast een team in dat stapelbed vormden wij eigenlijk in alles een team. Us against the rest of the world. Niet altijd leuk voor de mensen om ons heen, maar wij wisten niet beter. Of beter gezegd, wij wéten gewoon niet beter. Uit de vele ‘tweelingverhalen’ begrijp ik dat wij onze ouders soms tot waanzin dreven: één stopt een boterham in de videorecorder, dat kan de ander dan natuurlijk ook.

Als je even niet oplet...

Ook samen in de buggy vermaakten wij ons wel, wij hadden immers altijd elkaar om te entertainen. Terwijl de rest van de familie druk aan het midgetgolfen was, hadden wij een fantastisch creatief plan bedacht: de bladeren van een struik eten naast de midgetgolfbaan. Gevolg: papa stond met tweeling én buggy onder de douche nadat die bladeren ook weer een weg naar buiten hadden gevonden. Leuke uitje was dat en ja, werkelijk alles is mogelijk als je maar een partner in crime hebt.

Naast al die gekkigheid is tweeling zijn kort gezegd bijzonder. Wij hebben een speciale band. Ik wil niet zeggen dat ik voel wat mijn tweelingbroertje voelt en dat ik zijn gedachten kan lezen, maar toch zijn er momenten waarop anderen zeggen “Joh, bemoei je niet met hem, hij redt zich wel”. Ja, dat kan wel zo zijn, maar toch kan ik het niet helpen dat zijn emoties mij net zo diep raken. Maar goed dat hij een jongen is… één week per maand met die hormonen worstelen is wel genoeg. Wij gebruiken niet veel woorden wanneer wij met elkaar praten, wij snappen elkaar. Wij delen een soort gekke humor en verdedigen elkaar zelfs wanneer het onterecht is. 

Daphne met haar tweelingbroer afgelopen zomer in Parijs

Tegenwoordig wonen wij ver van elkaar, zo’n 500 kilometer. Beiden wonen wij met onze partner samen, ik in Parijs en mijn broertje in Den Haag. De half afgemaakte appjes en gekke FaceTime-gesprekken zullen onze partners wel nooit begrijpen… Gelukkig laten zij ons dan ook maar Die gekke tweeling zijn.

Fotoshoot: our family, just the right mix of chaos & love

Het is alweer oktober! De maand waarin ik als blogger voor Mama to the Max begin, wat een feestje! Een mooi moment om te starten, want de koude dagen komen er weer aan. Dit betekent vaker binnen met een kleedje op de bank, laptop op schoot, kop thee, kaarsjes aan en bloggen maar. Nou ja, alleen wanneer onze meiden op bed liggen want brandende kaarsjes, een hete kop thee en 100% concentratie gaan niet samen met een tweeling van 11 maanden oud.

Onze meisjes, Maud en Femm, geboren op 10 november 2014 en lekker ondernemend. Dat laatste is natuurlijk alleen maar fijn, maar het nadeel is dat niks in huis meer veilig is. Thuis niet maar erger nog: bij een ander kruipen ze ook direct richting die dure vaas. Consequent roep ik 'Je mag daar niet aan komen', of  de kortere versie 'Nee, niet doen!', maar ondertussen heeft zus het dan al gedaan. De sportschool is niet nodig, ik ren de hele dag achter de kids aan want naast kruipen en staan, heeft Femm nu ook haar eerste stapjes gezet. Weliswaar aan de bank of stoel maar ze weet zich al aardig voort te bewegen. Lang leven de box, waar ze zich gelukkig ook nog een tijd in kunnen vermaken maar de wereld daarbuiten is natuurlijk een stuk leuker, en dat snap ik.

Vrijheid blijheid. Dat moeten onze meiden vorige week zaterdag ook hebben gedacht. Onze vriendin Hetty is fotografe en kwam langs voor een fotoshoot van onze tweeling. Een mooi cadeau wat ik van haar heb gekregen tijdens mijn babyshower. Aangezien ik ook mooie foto's nodig heb voor de verjaardag van de meiden, was dit het juiste moment... of toch niet? Probeer maar eens een tweeling van bijna 11 maanden samen op de foto te krijgen zonder dat ze weg kruipen, op hun stoeltje gaan staan (ja echt!), met de rug naar de camera gaan zitten of hard beginnen te krijsen. Geen seconden zitten de dames stil en waarom wil Maud juist vandaag niet lachen? Zucht! Met heel veel geduld van onze lieve vriendin is het gelukt maar wat een stress (ja, ik weet het: dat voelen de kids ook). 

Je zou denken dat ze na deze fotoshoot zo moe waren dat ze wel een paar uur hebben geslapen, zelfs ik had wel een paar uur kunnen slapen! Maar nee hoor, de dames waren na ruim een uur alweer gezellig wakker. Ze wisten vast dat hun neefje van 5 en nichtje van 2 op bezoek kwamen, dat mochten ze natuurlijk niet missen. Volop aandacht en wat een cadeautje: we konden nog heerlijk in de tuin zitten, genietend van het zonnetje. Daarna een grote ovenschaal met lasagne op tafel (jaja, die had ik ergens tussen de bedrijven door ook nog gemaakt) en met z'n allen aan tafel. Wat kan ik daarvan genieten, wat geeft dat weer energie. 

Om 18.30 uur slaat de vermoeidheid dan toch toe bij de meisjes en leg ik ze in bed. Ik kijk terug op de dag en denk met een glimlach: het was een hectische fotoshoot maar hoe fijn dat onze meiden het zo goed doen! Vorig jaar (eind november) maakten we ook een fotoreportage van Maud en Femm door Earlybirds Fotografie. Onze twee kleine meisjes, met een sonde, 1600 en 1900 gram en moet je nu zien! Nog geen jaar later, beiden rond de 7 kilo en ze vliegen alle kanten op, zijn druk aan het kletsen en bewegen.  Our family, just the right mix of chaos & love!

Slapen: samen of apart?

Win win win! De Icecream lamp

Is hij niet geweldig? De ijsjes lamp met led verlichting. Druk op de toef en de lamp gaat aan, een leuke sfeer op de baby- of kinderkamer! En jij maakt kans op deze leuke lamp (t.w.v. € 14,95 - van Het leven is een Kinderfeestje)! Hoe? Ga naar de Tweelingmama Facebookpagina, like onze pagina's, laat ons bij de actie weten welke kleur je voorkeur heeft (wit, blauw of roze) en deel de actie (deze actie loopt tot en met 5 oktober 2015). 

Een mooie, ruime babykamer, 1 kamer voor onze twee meisjes samen. Behangetje, verven, leuke tekst op de muur, mooi nachtlampje en dan alles inrichten. Tijdens mijn zwangerschap vond ik het heerlijk om hier mee bezig te zijn, en ik bedoel dan vooral het inkopen en inrichten ;) Ook al vond ik het nog moeilijk voor te stellen dat daar straks twee kleine mensjes zouden liggen, het werd al echt het kamertje voor onze meisjes. Begin oktober was dan ook alles af, ik was pas 19 december uitgerekend maar een voorgevoel zei dat het maar (erg) op tijd af moest zijn.

Dat gevoel klopte: 5 november lag ik in het ziekenhuis, 10 november zijn Maud en Femm geboren en 29 november mochten onze meisjes mee naar huis. Voor het eerst thuis slapen! En dan leg je ze in het ledikantje en denk je: dit kan niet! Deze bedjes zijn veel te groot! Ik had van tevoren besloten geen wiegjes te kopen omdat dit maar voor een korte periode is en je moet alles 2x aanschaffen. Ik vond de ledikantjes ook niet zo groot, totdat ik Maud en Femm er voor de eerste keer inlegde... Uiteindelijk kwam het goed door de juiste manier van opmaken samen met de kraamhulp maar ik heb vaak gedacht: moeten we alsnog wiegjes aanschaffen? 

Ken je dat onzekere gevoel? Zo piepklein, alles nieuw, twee kleine mensjes waar je voor moet zorgen. Waar je elke avond en een paar keer per nacht bij gaat kijken of ze nog wel ademen? Ja, ik doe het ook en nog steeds ga ik bij ze kijken voordat ik zelf naar bed ga. Wel heel zachtjes, want van elk geluidje worden de dames wakker. En dat is dan ook meteen het grote probleem bij het samen slapen. 

Samen op 1 kamer, dat is toch het leukste? Ik wist ook niet beter, mijn zus en broer zijn ook een tweeling en hebben ruim tien jaar samen op een kamer geslapen. Samen kletsen, samen lachen... Ja, het is super leuk maar bij ons werkt het niet. Vanaf een maand of 3 merkten we dat Maud en Femm elkaar 's nachts wakker maken of wakker houden. Huilde Maud, dan was Femm ook meteen wakker of andersom. Ondanks dat we binnen 2 seconden naast het bedje stonden, het was al te laat. Met als gevolg twee huilende meisjes. We hebben het nog een maand geprobeerd maar hebben toen besloten ze (tijdelijk) apart te laten slapen. 

Ondertussen zijn we een half jaar verder, hebben we nog een aantal keer geprobeerd de meiden samen te laten slapen maar eigenlijk is er niks veranderd. Behalve dat we nu Mauds kamertje aan het opknappen zijn en we dus definitief hebben besloten ze apart te laten slapen. We hebben wel een derde ledikant geleend zodat ze 's ochtends op 1 kamer samen kunnen kletsen, lachen en spelen. Dat zijn gouden momenten, die wil je niet missen en dat vinden ze zelf ook heerlijk. Een mooie oplossing voor een goede nachtrust maar ook onvergetelijke momenten samen!  


Tips van de week:

•  De Puckababy slaapzak! Met deze slaapzak is een dekentje/lakentje niet nodig. Handig, want onze meisjes blijven niet liggen onder een dekentje ;) 
• Afgelopen week heb ik een leuk kastje gekocht bij Bezige Bebie. Een uniek kastje waar je vrolijk van wordt!