Van prematuur tot dreumes

Daar staat het, zwart op wit in mijn agenda: volgende week worden onze meisjes 1 jaar. Stop de tijd! Hoe kan het dat er al een heel jaar voorbij is? Gaat elk jaar zo snel? Ik weet nog dat mensen zeiden (en soms nog steeds zeggen) 'Geniet er maar van, ze zijn zo groot'. In het hele begin denk je dat het allemaal wel mee zal vallen, maar de mensen hebben gelijk: de tijd gaat te snel en Maud en Femm worden al zo groot. Nou ja, groot... ze wegen net 7 kilo en zijn ruim 70 cm lang maar als je bedenkt dat ze bij de geboorte net 40 cm lang waren en Maud 1,5 kg en Femm 1,9 kg wogen, dan zijn ze heeeeel groot geworden! 

Ik neem jullie mee terug in de tijd. 10 november 2014, de geboortedatum van onze twee kleine meisjes die in 1 hand passen. Maud en Femm liggen allebei in de couveuse. Twee meisjes met slangetjes, hartbewaking en lichttherapie. Elke dag samen buidelen, ze zijn zo klein dat ze allebei op mijn buik passen (ze hebben er natuurlijk ook samen in gezeten). Tien dagen lig ik samen met Maud en Femm op een kamer: 1 bed met twee couveuses, later met twee wiegjes. 

Tien dagen leef ik in een soort cocon samen met mijn lieve meisjes en Mark. De wereld buiten gaat aan ons voorbij en het draait om ons viertjes. Maar dan, na tien dagen moet ik het ziekenhuis verlaten zonder Maud en Femm. Wat een emotionele achtbaan! Daar ga ik weer met mijn 'vluchtkoffertje', net als 15 dagen daarvoor. Toen verliet ik een 'leeg' huis en kwam ik met datzelfde koffertje het ziekenhuis binnen. Nu loop ik met mijn koffertje datzelfde 'lege' huis weer binnen. Een lege box, twee lege ledikantjes, lege maxi-cosi's en wat voel ik me ook leeg!
 
Maar ik weet ook: dit is het beste voor de meisjes en over een paar weekjes mogen ze vast mee naar huis. Wanneer weten we dan nog niet maar de meiden doen het goed dus dat kan vast niet lang duren. Ze zijn vast voor Kerst thuis! 

Elke dag rijden we twee keer op en neer naar het ziekenhuis, ik kan steeds niet wachten om weer te gaan. Eind november heb ik weer een gesprek met de kinderartsen en krijg het geweldige bericht: morgen mogen ze mee naar huis! Wow, zo fijn. Ik bel Mark en vertel hem het nieuws maar dan besef ik ook dat morgen al heel snel is. Wat moeten we allemaal nog regelen? We kijken zo uit naar dit moment en dan komt er ineens toch veel op je af. Achteraf gezien was dit natuurlijk pas het begin. 

Welkom thuis! De geboorteslinger hebben we opgehangen en het huis hangt vol met de meest lieve kaartjes. Daar sta je dan, in je woonkamer met twee hele kleine meisjes. Ruim 4 pond en elke 2,5 tot 3 uur een voeding. Nu moeten we het echt zelf gaan doen. Oke, zo gaat dat dus als er geen lieve zusters om je heen zijn om je een handje te helpen. Gelukkig hebben we nog recht op 16 uur kraamhulp en daar ben ik erg blij mee. Want hoe doe je thuis de meisjes in bad, hoe maak je het bedje het beste op en leg je de kruiken er op de juiste manier bij? Veel onzekerheid en Mark moet gewoon werken dus ik ben ook best veel alleen. De kraamhulp schrijft elke dag hoe onze meisjes en mama het doen. Op 1 december 2014 schrijft ze: 'Jippie! Maud, je bent 40 gram gegroeid. Super! Je drinkt ook elke drie uur goed je flesje leeg. Wat een mooi meisje ben je. En Femm,  wat een lief mooi moppie ben je toch. Heel tevreden, alleen is het 's nachts nog even wennen en wil je bij papa en mama slapen. Mama geniet heel erg van haar twee mooie meiden. Het is wel even wennen om allemaal thuis te zijn en ritme te vinden. Maar ze voelt jullie al goed aan en jullie ouders doen het geweldig'. 

De tijd vliegt voorbij... We genieten van Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw. Alles voor de eerste keer: de sneeuw in de winter, de mooie bloemen in de lente, het zwemmen in de zomer en een boswandeling in de herfst. En nu, nu komt de winter weer in zicht. Onze meisjes worden 1 jaar! De geboorteslinger is nu de verjaardagsslinger, de uitnodigingen zijn de deur uit, de taart is besteld en natuurlijk krijgen ze een feestelijke outfit aan. Zo'n eerste verjaardag is toch een enorme mijlpaal (vooral voor de ouders ;). We zijn trots en dankbaar dat het zo goed gaat met Maud en Femm. We weten ook dat het met een premature tweeling anders kan gaan, en natuurlijk hopen we op weer een mooi en gezond levensjaar voor onze lieve meiden! Het mag alleen ietsje minder snel gaan...

Liefs, Wendy
Tweelingmama