Babyshower vs Babypower

Vorig jaar werd ik verrast met een babyshower door lieve vriendinnen en familie. Mijn zus uit Parijs, schoonzusjes, mijn mams, mijn oma van 80 jaar, een vriendin uit Limburg,  basis- en middelbare school vriendinnen, andere 'mama vriendinnen', vriendinnen die ik op mijn werk heb ontmoet... ze waren er allemaal. Op eentje na: mijn vriendinnetje uit Malawi. De afstand is helaas net iets te groot ;) 
4 oktober 2014, een tuin vol lieve mensen. Het was een van de laatste nazomerse dagen en in het zonnetje werd ik overladen met lieve woorden, lekker eten en prachtige cadeaus voor mij en de tweeling. 

Wat ik ook niet wist was dat Mark (mijn vriend) op hetzelfde moment werd verrast met een babypower. Ken je dat? Ik vraag me nog steeds af of een babypower echt bestaat of dat dit een zelf bedacht initiatief is en misschien wel een nieuwe hype voor alle aanstaande papa's? Want dat is het natuurlijk wel, een hype maar een oh zo leuke! Want wat is er mooier dan genieten, lachen, lekker eten, cadeautjes uitpakken en in het zonnetje gezet te worden door de mensen om je heen? Natuurlijk waren er ook tranen, maar ook dat was mooi. Zo moesten de meiden mij in 1 woord omschrijven. Dit varieerde van controlfreak tot liefdevol en van nuchter tot zorgzaam. Een mooie omschrijving was 'Upendo'. Dit betekent 'liefhebben/houden van' in het Swahili, de taal van Kenia. Het land waar mijn hart ligt nadat ik hier verschillende keren ben geweest voor vrijwilligerswerk en als ambassadeur van Doingoood.

Bij de mannen ging het er natuurlijk anders aan toe. In een eetcafe werden babypotjes geproefd en quizvragen beantwoord. Maar ook daar werd een filmpje gedraaid van een goede vriend van Curacao, die er ook niet bij was. Wat erg leuk was, was de 'live verbinding' tussen de mannen en vrouwen via Facetime. Alle mannen moesten namelijk raden wat de omvang van mijn buik was en deze werd dus 'live' opgemeten in de tuin. Ik kan je vertellen: sommigen zaten er (gelukkig) flink naast ;)

Ook kreeg ik een geweldig bonnenboek met daarin allemaal tegoedbonnen. Een idee van en gemaakt door een van mijn beste vriendinnetjes. Ze vertelde: 'Straks met twee kindjes hebben jullie wel extra hulp verdiend. En hoe fijn is het als je straks nog 'sociale' dingen kunt doen? Je hoeft alleen maar je bon in te leveren en het wordt voor je geregeld! Je staat altijd voor anderen klaar en hiermee willen we voor jullie iets betekenen.' Ze had gelijk: ik geniet van het boekje en krijg nog steeds van alles waar ik helemaal blij van word! Zo ook afgelopen vrijdag: staat er ineens een bezorger aan de deur met een heerlijke carpaccio. Had ik nog tegoed uit het

boekje, geregeld door een vriendin. En eerder kreeg ik een mooie bos bloemen en een avondje oppassen cadeau. Wat ik nog meer heb gekregen of nog tegoed heb? Volg Tweelingmama op Facebook en zie elke week een leuk idee voor een bon! 

Nog een paar leuke tips voor een geslaagde babyshower en/of babypower: 

• Maak polaroid foto's met iedereen die aanwezig is.
• Laat iedereen een babyfoto van zichzelf meenemen en laat de aanstaande mama raden.
• Maak cupcakes met als thema 'baby('s) op komst'
  
  Heb jij nog leuke tips? Laat het weten onder het Facebookbericht of op deze blogsite. Handig voor iedereen die een babyshower of babypower organiseert! 

P.S. Het bonnenboek komt bij Paperchase vandaan. Leuk voor liefhebbers van mooie kaarten, papier en boekjes. Mijn vriendin koos dit boekje vanwege de olifantjes. Ik had haar ooit verteld dat mijn babykamer met olifantjes was en dat mijn broertje er zo gek op was (die heeft uiteindelijk mijn olifantenknuffel gekregen). 

Relaxte (tweeling)mama zijn, hoe doe je dat?!

'Relax, je bent een supermoeder! En die andere moeders doen ook maar wat.' Soms heb je het even nodig: een hart onder de riem van een vriendin, je moeder of zus. Toch denk ik regelmatig aan al mijn lieve mama vriendinnen: hoe doen zij het met 1, 2 of 3 kids? Want het is wat hoor: de balans zoeken (en vooral vinden!) tussen man, kinderen, werk en vrienden. Je wilt een goede mama zijn, sociaal blijven, goed werk verrichten en ook nog af en toe een gezellig avondje uit met je partner. Pak de agenda er maar bij! Wanneer ik deze op zondagavond bekijk denk ik altijd: oke, hoe gaan we het deze week allemaal doen? Daar komt bij dat ik op dit moment ook druk ben met solliciteren, wat ook niet echt voor een bepaalde rust zorgt. 

En dan al die 'to do lijstjes'... Ze worden met de dag alleen maar langer! Schrijf ik het niet op dan ben ik het binnen een paar seconden alweer vergeten. Mijn 'goede stel' hersens zijn vermist sinds de geboorte van onze tweeling. Chaos dus en wat fijn dat opa en oma dan regelmatig op de stoep staan om op te passen of een handje te helpen. Want zonder hulp gaat het 's ochtends ongeveer zo: ik stop de was in de machine met een kind onder de arm die net aangekleed is, gillend zet ik haar daarna in de box, waarna ik de ander boven ga halen, wachtend met dikke tranen omdat ze denkt dat mama en zuslief zijn vertrokken, en die ik gauw met een (alweer) volle poepluier verschoon zodat we zo snel mogelijk naar beneden kunnen waar zusje, ondertussen ook huilend, op ons staat te wachten. Zo die zijn beneden, en dan moet de dag nog beginnen! Op zo'n moment is de roze wolk toch echt even buiten gebruik. Met je handen in het haar denk je: morgen is er weer een dag, geen stress. Maar verstand en gevoel zijn toch echt twee verschillende dingen! 

Nu we 11 maanden verder zijn, hebben we wel geleerd om hulp te accepteren en echt waar: het wordt iets makkelijker. De meiden vermaken elkaar, krijgen nog maar 3 flessen op een dag en Femm doet dat al een tijdje helemaal zelf. Ze eten met ons mee (ik hoef het alleen nog te prakken) en ze slapen meestal door. En wanneer oma 's ochtends komt om te helpen dan is hier helemaal een relaxte mama. Want wat is het heerlijk als je allebei een kindje tegelijk kan aankleden, evenveel aandacht kan geven en daarna een lekkere wandeling samen kan maken. Wat een fijn begin van de dag ;) Ik zeg: koester opa's, oma's, ooms en tantes of adopteer er een paar! Wij zijn heel blij met onze lieve opa's, oma's, tantes en ooms: bedankt! Het zorgt hier voor een relaxte mama en papa.

Win win win!
Het handboek Relax mama
We mogen (i.s.m. Uitgeverij Snor) het handboek 'Relax Mama' weggeven! Met in dit boek 101 tips om een relaxte moeder te zijn, te worden en te blijven. Ga naar Tweelingmama Facebookpagina, like onze pagina en laat ons weten waarom opa's, oma's, tantes, ooms of iemand anders zo belangrijk zijn voor jou en je kids! Wij weet ontvang jij binnenkort wel dit leuke boek (t.w.v. € 14,95). Deze actie loopt tot en met 25 oktober 2015.

P.S. Alle schuingedrukte quotes komen uit de Relax mama serie, leuk toch?!

Gastblog 'Tweeling zijn: us against the rest of the world'

Tweelingmoeder zijn is bijzonder en vooral erg leuk, maar hoe is het eigenlijk om zelf tweeling te zijn? Voor deze vraag kan ik aankloppen bij mijn eigen zus. Zij en mijn broer zijn namelijk tweeling. Dit keer een gastblog van Daphne.

Daphne met haar tweelingbroer, 1 jaar oud

Al 27 jaar ben ik een tweeling, of eigenlijk 28 jaar, vanaf het allereerste moment waren mijn broer en ik natuurlijk samen! Geen jij of ik, maar jullie en wij, dat is anders, dat is bijzonder, dat is een tweeling!

Goed, van die eerste momenten kan ik mij natuurlijk niets herinneren, maar ik zal jullie proberen mee te nemen naar die momenten die mij nog vers in het geheugen staan.

Het stapelbed. DE plek waar mijn tweelingbroertje en ik samen een echt team vormden. Ons stapelbed was namelijk jarenlang onze ‘camper’. Wij laadden dat hele onderste bed vol met speelgoed (tot ergernis van onze moeder), uiteraard een eerlijke scheiding tussen het meiden- en jongensspeelgoed, en vanaf het bovenste bed bestuurden wij die immens grote camper. Soms namen wij onze vriendjes en vriendinnetjes mee op avontuur, maar vaak speelden wij samen, het was uiteraard wel onze camper! Mijn tweelingbroertje was de bestuurder en ik de bijrijder, altijd. Ik noem hem mijn (hartstikke bezittelijk voornaamwoord) tweelingbroertje, ik ben immers wel twee minuten ouder hoor! Ik eiste dus ook dat ik als eerste mijn verjaardagscadeau open mocht maken.

Voor het slapengaan bespraken wij alles daar in dat stapelbed, zonder elkaar te zien oefenden we de cijfers en letters van het alfabet. De weken voor Sinterklaasavond bladerden wij samen het speelgoedboek door. Wat was ons droomcadeau? Zijn grootste dromen waren een tractor en later een Gameboy, mijn droom was Babyborn. Eigenlijk kan ik mij nog beter zijn dromen dan mijn eigen dromen herinneren, nog zoiets geks aan een tweeling zijn.

Naast een team in dat stapelbed vormden wij eigenlijk in alles een team. Us against the rest of the world. Niet altijd leuk voor de mensen om ons heen, maar wij wisten niet beter. Of beter gezegd, wij wéten gewoon niet beter. Uit de vele ‘tweelingverhalen’ begrijp ik dat wij onze ouders soms tot waanzin dreven: één stopt een boterham in de videorecorder, dat kan de ander dan natuurlijk ook.

Als je even niet oplet...

Ook samen in de buggy vermaakten wij ons wel, wij hadden immers altijd elkaar om te entertainen. Terwijl de rest van de familie druk aan het midgetgolfen was, hadden wij een fantastisch creatief plan bedacht: de bladeren van een struik eten naast de midgetgolfbaan. Gevolg: papa stond met tweeling én buggy onder de douche nadat die bladeren ook weer een weg naar buiten hadden gevonden. Leuke uitje was dat en ja, werkelijk alles is mogelijk als je maar een partner in crime hebt.

Naast al die gekkigheid is tweeling zijn kort gezegd bijzonder. Wij hebben een speciale band. Ik wil niet zeggen dat ik voel wat mijn tweelingbroertje voelt en dat ik zijn gedachten kan lezen, maar toch zijn er momenten waarop anderen zeggen “Joh, bemoei je niet met hem, hij redt zich wel”. Ja, dat kan wel zo zijn, maar toch kan ik het niet helpen dat zijn emoties mij net zo diep raken. Maar goed dat hij een jongen is… één week per maand met die hormonen worstelen is wel genoeg. Wij gebruiken niet veel woorden wanneer wij met elkaar praten, wij snappen elkaar. Wij delen een soort gekke humor en verdedigen elkaar zelfs wanneer het onterecht is. 

Daphne met haar tweelingbroer afgelopen zomer in Parijs

Tegenwoordig wonen wij ver van elkaar, zo’n 500 kilometer. Beiden wonen wij met onze partner samen, ik in Parijs en mijn broertje in Den Haag. De half afgemaakte appjes en gekke FaceTime-gesprekken zullen onze partners wel nooit begrijpen… Gelukkig laten zij ons dan ook maar Die gekke tweeling zijn.

Fotoshoot: our family, just the right mix of chaos & love

Het is alweer oktober! De maand waarin ik als blogger voor Mama to the Max begin, wat een feestje! Een mooi moment om te starten, want de koude dagen komen er weer aan. Dit betekent vaker binnen met een kleedje op de bank, laptop op schoot, kop thee, kaarsjes aan en bloggen maar. Nou ja, alleen wanneer onze meiden op bed liggen want brandende kaarsjes, een hete kop thee en 100% concentratie gaan niet samen met een tweeling van 11 maanden oud.

Onze meisjes, Maud en Femm, geboren op 10 november 2014 en lekker ondernemend. Dat laatste is natuurlijk alleen maar fijn, maar het nadeel is dat niks in huis meer veilig is. Thuis niet maar erger nog: bij een ander kruipen ze ook direct richting die dure vaas. Consequent roep ik 'Je mag daar niet aan komen', of  de kortere versie 'Nee, niet doen!', maar ondertussen heeft zus het dan al gedaan. De sportschool is niet nodig, ik ren de hele dag achter de kids aan want naast kruipen en staan, heeft Femm nu ook haar eerste stapjes gezet. Weliswaar aan de bank of stoel maar ze weet zich al aardig voort te bewegen. Lang leven de box, waar ze zich gelukkig ook nog een tijd in kunnen vermaken maar de wereld daarbuiten is natuurlijk een stuk leuker, en dat snap ik.

Vrijheid blijheid. Dat moeten onze meiden vorige week zaterdag ook hebben gedacht. Onze vriendin Hetty is fotografe en kwam langs voor een fotoshoot van onze tweeling. Een mooi cadeau wat ik van haar heb gekregen tijdens mijn babyshower. Aangezien ik ook mooie foto's nodig heb voor de verjaardag van de meiden, was dit het juiste moment... of toch niet? Probeer maar eens een tweeling van bijna 11 maanden samen op de foto te krijgen zonder dat ze weg kruipen, op hun stoeltje gaan staan (ja echt!), met de rug naar de camera gaan zitten of hard beginnen te krijsen. Geen seconden zitten de dames stil en waarom wil Maud juist vandaag niet lachen? Zucht! Met heel veel geduld van onze lieve vriendin is het gelukt maar wat een stress (ja, ik weet het: dat voelen de kids ook). 

Je zou denken dat ze na deze fotoshoot zo moe waren dat ze wel een paar uur hebben geslapen, zelfs ik had wel een paar uur kunnen slapen! Maar nee hoor, de dames waren na ruim een uur alweer gezellig wakker. Ze wisten vast dat hun neefje van 5 en nichtje van 2 op bezoek kwamen, dat mochten ze natuurlijk niet missen. Volop aandacht en wat een cadeautje: we konden nog heerlijk in de tuin zitten, genietend van het zonnetje. Daarna een grote ovenschaal met lasagne op tafel (jaja, die had ik ergens tussen de bedrijven door ook nog gemaakt) en met z'n allen aan tafel. Wat kan ik daarvan genieten, wat geeft dat weer energie. 

Om 18.30 uur slaat de vermoeidheid dan toch toe bij de meisjes en leg ik ze in bed. Ik kijk terug op de dag en denk met een glimlach: het was een hectische fotoshoot maar hoe fijn dat onze meiden het zo goed doen! Vorig jaar (eind november) maakten we ook een fotoreportage van Maud en Femm door Earlybirds Fotografie. Onze twee kleine meisjes, met een sonde, 1600 en 1900 gram en moet je nu zien! Nog geen jaar later, beiden rond de 7 kilo en ze vliegen alle kanten op, zijn druk aan het kletsen en bewegen.  Our family, just the right mix of chaos & love!